Październik to miesiąc Wisławy Szymborskiej. To właśnie jesienią 1996 roku polska poetka została laureatką Nagrody Nobla. Jej pierwszymi słowami po otrzymaniu tej informacji miałyby być: „O Boże, dlaczego właśnie ja…”. Sami przyjaciele autorki zresztą ironicznie określali przyznanie nagrody jako „tragedia sztokholmska”. Kim była i przede wszystkim JAKA była Wisława Szymborska? Dowiedz się więcej o tej znakomitej poetce oraz oryginalnej osobowości. Zainspiruj się, przeglądając najpiękniejsze cytaty Wisławy Szymborskiej.
(Nie)Zwykła twórczość poetki
Wisława Szymborska przyszła na świat 2 lipca 1923 roku w dzisiejszym Kórniku, jednak już we wczesnych latach dzieciństwa wraz z rodziną przeniosła się do Krakowa. Swoją twórczość rozpoczęła jeszcze w czasie II wojny światowej, a poetyckim debiutem Szymborskiej był wiersz „Szukam słowa” opublikowany w 1945 roku w „Dzienniku Polskim”. Kilka lat później wydano jej premierowy tom poetycki „Dlatego żyjemy”.
Życie Szymborskiej obracało się wokół światka literackiego, zarówno rodzimego, jak i tego znad Sekwany, zwłaszcza związanego z Instytutem Literackim Jerzego Giedroycia. Poetka szczególnie ceniła takich twórców, jak Czesław Miłosz, Stanisław Barańczak, czy Kornel Filipowicz, który był jej wieloletnim partnerem.
Tłumaczyła, pisała felietony i tworzyła poezję. Jej proste, ale filozoficzne wiersze pełne ironicznego humoru szybko znalazły zainteresowanie szerszej publiczności. Wydaje się, że Szymborska poruszała tematy przyziemne, a nawet trywialne, jednak między linijkami kryła się bogata intelektualna dyskusja o życiu, śmierci i miłości. Wśród jej najsłynniejszych wierszy są takie tytuły, jak: „Niektórzy lubią poezję”, „Cebula”, „Kot w pustym mieszkaniu”, „Nic dwa razy”, „Chmury”, „Radość pisania”.
Szymborska nie lubiła szumu wokół swojej osoby, dlatego nie ma się co dziwić, że międzynarodowa sława po zdobyciu Nobla w 1996 roku, a wręcz łatka celebrytki, stały się jej osobistą tragedią… „sztokholmską tragedią”.
Fascynacja Gołotą i ten nieznośny kicz, czyli Szymborska prywatnie
Jak wielu artystów Wisława Szymborska miała swoje dziwactwa. Jednak jej ekscentryzm niewiele miał wspólnego z gwiazdorzeniem. Michał Rusinek, który przez 15 lat pełnił funkcję prywatnego sekretarza noblistki, wspomina o niecodziennym zamiłowaniu Szymborskiej do… kiczu. Podobno jej mieszkanie aż roiło się od „badziewnych” pamiątek z podróży, niepraktycznych prezentów i zabawnych wyklejanek-kolaży własnego autorstwa, którymi obdarowywała znajomych. (Wybrane „wyklejanki” można znaleźć m.in. na stronie Fundacji Wisławy Szymborskiej.)
Co ciekawe oprócz lubowania się w papierosach i fast-foodach Szymborska miała słabość do… bokserów, a w szczególności Andrzeja Gołoty. Dla jego walk ponoć zarywała noce, a po latach śledziła poczynania „Endrju” w „Tańcu z gwiazdami”. Sympatia do polskiego pięściarza stała się obiektem żartów wśród znajomych poetki. Ich kulminacją było wydanie tomiku poezji „Sobie a guzom” autorstwa niejakiego Andrzeja Gołłoty z okazji 80. urodzin Szymborskiej. W rzeczywistości był on pomysłem Bronisława Maja i zawierał wiersze w stylu:
„Który skrzywdziłeś boksera prostego śmiechem nad klęską jego wybuchając, bandę szyderców wokół siebie mając na pomieszanie dobrego i złego – nie bądź bezpieczny. Bo bokser to bokser. Możesz go zabić bez cienia rozterki, ale pamiętaj, zostaną bokserki”.
Wisława Szymborska zmarła 1 lutego 2012 roku.
Chociaż nigdy się nie spotkali ani nie rozmawiali ze sobą, Andrzej Gołota (nie Gołłota) po śmierci poetki napisał: „Braknie mi Ciebie w moim narożniku / mimo że nigdy nie stąpałaś po ringu. / Pozostaną wiersze. „Dziękuję” to za mało…”. Pięściarz zobligował się również do wysłania 89 białych róż na pogrzeb.
Wisława Szymborska – 27 cytatów z okazji 27. rocznicy otrzymania Nagrody Nobla
„Ktoś tutaj był i był, a potem nagle zniknął i uporczywie go nie ma…”.
„Człowiek, który nie poczuł smaku swoich łez – nie jest prawdziwym człowiekiem”.
„Życie pisze najbardziej oryginalne, najbardziej komiczne, a jednocześnie najbardziej dramatyczne scenariusze”.
„Człowiek przez wysokie C kocha i zawsze kochać chce…”.
„Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła”.
„Życie, choćby i długie, zawsze będzie krótkie”.
„Posłuchaj jak mi prędko bije Twoje serce”.
„Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie”.
„Ktoś powiedział, że ludzie głupieją hurtowo i mądrzeją detalicznie. Dlatego kochamy i popieramy przypadki detaliczne”.
„Dziwna planeta i dziwni na niej ludzie. Ulegają czasowi, ale nie chcę go uznać”.
„Mam oczywistą duszę jak śliwka ma pestkę”.
„Chcę powiedzieć tylko, że Was kocham. Inne pozytywne uczucia też wchodzą w grę”.
„Naturalnie, że mam większe zmartwienia, ale to jeszcze nie powód, żeby nie mieć mniejszych”.
„Każdy przecież początek to tylko ciąg dalszy, a księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie”.
„Żyje, więc się myli”.
„Nie ma pytań pilniejszych od pytań naiwnych”.
„Wiem jak ułożyć rysy twarzy, by smutku nikt nie zauważył”.
„Żyjemy dłużej, ale mniej dokładnie i krótszymi zdaniami”.
„Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś – a więc musisz minąć. Miniesz – a więc to jest piękne”.
„Przepraszam dawną miłość, że nową uważam za pierwszą”.
„(…) humor to wielki smutek, który potrafi dostrzec rzeczy śmieszne”.
„Trzeba zawsze mieć zaufanie do głupoty ludzkiej”.
„Nie warto przecież żyć, marnując całą fantazję na tematy praktyczne”.
„Spójrzcie, jaka wciąż sprawna, jak dobrze się trzyma w naszym stuleciu nienawiść”.
„Klasyk to, jak wiemy, ktoś, kto pisał dla dorosłych, a czytany jest przez dzieci”.
„Głupota nie jest śmieszna. Mądrość nie jest wesoła”.
„Szybsza od światła jest wieść, szybsza od wieści wiara”.
Przeczytaj również: Sentencje życiowe – 40 najpiękniejszych, inspirujących cytatów o życiu.
Na moim blogu pokazuje wam alternatywną drogę we wszystkich sferach życia. Sama nimi kroczę i też chce, żebyście poszli ze mną. Zapraszam we wspólną podróż!
